Het lange verhaal
Mijn naam is Marie-Josée Halman en ik ben...
dualistisch, ambitieus, extravert, HSP, temperamentvol, leergierig en strong willed...
(Bron: www.hoogsensitief.nl)
Als je strong willed bent, dan heb je een sterk innerlijk kompas. Je weet wat je wel en niet wilt en wat je moreel wel en niet goed vindt. Mensen die strong willed zijn doen niet zomaar wat een ander zegt, pas als ze de noodzaak zien. Ze kunnen hun mening krachtig onder woorden brengen. Deze eigenschap is nog niet zo veelvuldig onderzocht. Het tegenovergestelde van deze eigenschap is, zo vermoed ik, meegaand zijn. Je mee laten voeren door de beslissingen van anderen. Alles wel prima vinden. Hoogsensitieve mensen zijn met hun gerichtheid op anderen en hun behoefte aan harmonie eerder meegaand te noemen. Hoogsensitieve mensen die ook strong willed zijn ervaren vaak een innerlijke strijd. Ze voelen dat ze iets op een bepaalde manier willen, maar kunnen zich ook goed inleven in de belangen van anderen. De eigen wil neemt vaak de overhand, maar het inzicht in de ander resulteert soms in schuldgevoelens. Ondanks de stoere buitenkant kunnen deze mensen dan ook zeer kritisch op zichzelf zijn.
Als je strong willed bent, hsp en extravert, zal je heel makkelijk en duidelijk uitkomen voor je standpunten. Je bent ook een leider, doordat je mensen mee kunt nemen in je zienswijze. Je inlevingsvermogen helpt je bij het overtuigen, maar zorgt er ook voor dat je je af en toe rot voelt voor je drammerigheid.
Al met al soms vermoeiende eigenschappen ;-). Altijd onrustig, op zoek naar de prikkels, anderzijds megasnel óverprikkeld....
Al op de basisschool had ik daardoor een voorliefde voor duidelijkheid, want dat bood rust. Zwart-wit, wat mag wel, wat niet? Ik hield ervan de grenzen op te zoeken. Het op nul uitkomen van een staartdeling vond ik kicken….ik had het goed gedaan, daar is geen discussie over mogelijk. Subjectiviteit geeft onrust. Ik wedijverde met twee klasgenoten om de beste van de klas te zijn en presteerde goed zonder veel te doen. Het kwam me zogenoemd ‘aanwaaien’. Als schooladvies kreeg ik havo/vwo met daarbij de opmerking dat ik, als ik mijn best zou doen, wel vwo zou kunnen.
Mijn ouders en ik schatten in dat ik niet erg veel zin had om veel te studeren, want ik was altijd ‘op de kletter’. Cowboytje spelen, hutten bouwen, bij mijn vriendinnetje op de boerderij met haar vader mee naar de stal en op het land. Toen al was ik graag buiten, maar de verplichte wandelingen met het gezin op zondag vond ik - door mijn sterk ontwikkelde gevoel voor sfeer - niet fijn. Mijn eigenzinnigheid zorgde er voor dat ik al vrij jong zelf wilde bepalen wat ik deed.
Op de havo ging het mis. Ik werd gepest en ik had geen idee hoe ik moest leren. Mijn overtuiging was: "Ik kan iets of ik kan iets niet..." Dat ik iets zou kunnen (aan-)leren kwam niet in me op. Als ik iets niet direct kon, gaf ik op. Dat ik misschien eerst moest oefenen voordat ik iets kon, is me óf nooit verteld, of ik pikte dat niet op. Leraren vonden mij brutaal, maar eigenlijk was ik hartstikke onzeker én gevoelig. Mijn maag draaide om als docenten uitgedaagd werden door klasgenoten, maar ik durfde er ook niet goed tegenin te gaan. Ik deed daarom mondjesmaat mee, om niet weer buitengesloten te worden door de groep.
Hier lag de voedingsbodem voor mijn gedrevenheid om in het onderwijs te gaan werken. Ik zou die niet-begrepen leerlingen (en collega’s en vrienden... en de buren... en die onbekende in de bus die zich ongelukkig of ongemakkelijk voelt en….... de hele wereld 😔) wel eens even redden. Ik zou ze begrijpen en het gevoel geven ‘gezien’ te worden. Dat lukte aardig, maar ik nam de hele problematiek van die (eerst speciaal onderwijs)leerlingen mee naar huis en voelde het als mijn plicht om ze állemaal, hélemaal te redden. Doordat ik me niet voldoende gesteund voelde door de organisatie, raakte ik een aantal keren overwerkt.
Ik nam uiteindelijk ontslag bij het speciaal onderwijs en ging de tweejarige opleiding tot biologisch-dynamisch boer volgen aan de Warmonderhof in Dronten. Wat een heerlijke tijd. Veel buiten, werken met koeien, handen in de grond, zwanger van mijn tweede zoon en na zijn geboorte ging hij gewoon mee naar school. Gezusterlijk zaten mijn vriendin - die ook net een zoon had gekregen - en ik achterin de klas onze zonen de borst te geven, zoals de natuur vindt dat het moet gaan.
De hypotheek moest betaald, dus na deze 2 jaar ging ik weer voor de klas, nu op een reguliere vmbo-school, mezelf belovend dat ik me niet weer over de kop ging werken. Dat is niet gelukt. Ook op deze 'gewone' school trok ik me bepaalde (vooral organisatorische) zaken te veel aan waardoor ik met tegenzin naar school ging. Het probleem lag dus niet zo zeer bij de problematiek die ik niet van me af kon zetten als wel het onderwijssysteem dat al 50 jaar hetzelfde is, terwijl de maatschappij en mensen doorontwikkeld zijn. Scholen richten zich op ratio, analytisch denkvermogen, prestaties en logica. Er is weinig tot geen ruimte om te werken met visualisaties en emoties, de taal van het onbewuste. Je moet namelijk naar de buitenwereld ook kunnen onderbouwen waaróm je iets doet, hóe je weet dat iets werkt, analyseren wat er bij leerling A is gebeurd en dat bij leerling B anders doen.
Dat is in mijn ogen nonsens. Leerling A ís niet leerling B. Elke leerling moet dezelfde kansen krijgen, daarom wordt er geëist door de inspectie dat ze ook hetzélfde getoetst worden, hetzélfde diploma krijgen met vakken die allemaal op hetzélfde niveau geëxamineerd worden. En zo kan ik nog wel even doorgaan.... Anyway: Na een psychologisch traject had ik geleerd meer afstand te nemen en zaken beter te accepteren. Ik was minder geagiteerd en fel, maar werd er niet echt gelukkiger van. Een soort gelatenheid maakte zich bij tijd en wijle van mij meester. Van mij, die temperamentvolle, gedreven, slimme, gevoelige vrouw, die het liefst de hele wereld wilde redden. Om me staande te houden had ik mezelf inmiddels ontwikkeld op allerlei gebieden. Meditatie, pendelen, heldervoelen, chakraleer, yoga, bachbloesems, kruidenleer, mindfullness, affirmaties, zhineng-qigong, kaartleggingen, energetisch weten, etc.
Op een dag kwam het besef dat ik - om me vrij te voelen in wat ik doe – op eigen benen moest gaan staan. Ik had inmiddels ook de opleiding tot Kernvisiecoach gevolgd. Dat was een concrete, duidelijke manier van leerlingen helpen. De combinatie concreet en ‘vaag’, past precies bij me. Vroeger al vond ik psychologie/sociologie interessant, maar toch ook wiskunde/wetenschap, oftewel die staartdeling die op nul uitkwam. Tijden heb ik gewikt en gewogen, wat moet het worden? Word ik een kruidenvrouwtje, ga ik met mijn diploma Kernvisiecoach op zak een adviesbureau beginnen voor kinderen die niet in het starre schoolsysteem passen? Denk aan dyslexie, dyscalculie, ASS, ADHD, MDD en vergeet vooral niet de onderpresteerders die vaak externaliserend gedrag vertonen, waaronder mijn eigen kind (en ikzelf vroeger....)
Wat niet bij mij paste van de Kernvisiemethode is het feit dat er weer met veel moeite iets veranderd moest worden aan een kind omdat het niet in het systeem past. Ik weet al jaren dat het (onderwijs-)systeem het probleem is, niet het kind, maar dacht dat ik daar toch niks aan kon doen, dus accepteerde gelaten dat we week in week uit water naar de zee dragen. Ook omdat we amper invloed hebben op de overige systemen waar een leerling zich in bevindt.
Toen kwam ik in aanraking met hypnose. Eindelijk een manier om zonder moeite én (vond ik ook lekker...☺️) zonder ellenlange praatsessies te kunnen veranderen. Ik besloot al snel de opleiding tot hypnotherapeut te volgen. Tijdens de opleiding is er bij mijzelf ontzettend veel geheeld en getransformeerd. Hoe mooi zou het zijn als ik eindelijk mijn levensmissie kan leven.... het redden van iedereen! Gelukkig heb ik inmiddels aanvaard dat ik alleen kan redden waar er ook gered mág worden.
In mijn werk als docent werk ik inmiddels weer met veel plezier, met name doordat ik veel geleerde technieken ook zonder hypnose in kan zetten. Hierdoor is mijn invloed groter geworden en kan ik bijdragen aan het welzijn van mijn collega's en leerlingen. Naast mijn werk als docent ben ik mijn praktijk 'De vlinder en de vos' begonnen. De combinatie van deze twee maakt dat ik de sociale omgang met collega's en leerlingen niet hoef te missen, maar dat ik óók, eindelijk, mensen écht life-changing kan helpen.